با توسن خیال بهر سو شتافتیم

از دوست، غیر نام و نشانی نیافتیم

دلبر نشسته در دل و ما بیخبر ازو

بیهوده کوه و دشت و بیابان شتافتیم

گفتیم ترک صحبت ابنای روزگار

مردانه وار روی دل از جمله تافتیم

معلوم شد که میکده و خانقه یکی ست

این نکته را چو اصل حقیقت شکافتیم

شدعاقبت کفن بتن آن جامه ای که ما

از پود مهر و تار وفای تو یافتیم

یلکره عدم شدیم پس از مشرق وجود

خورشید وار بر همه آفاق تاختیم

وحدت اگرچه در سخن سفته ای ولیک

کوتاه کن که قافیه دیگر نیافتیم